قصيدة الغزال فاطمة

ارحمي يا راحة العقل ترحامي …… من جفاك طال سقامي
كيف نبقى حاير و انت مسليه …… روفي يا لغزال فاطمة

امولاتي والحب والهوى والعشق ونار الغرام
من حالت الصبا في عضايا قاموا
كل واحد دار مقامو
في مهجتي وضحى بحسامو مع سهامو
يطعن ويزيد بالجراح عدامي … في غراد هذ الدامي
غير ملكت عقلي بجمالها وغلقت عنوة باب المراحمة

امولاتي ما كان هكذا ظني يا بنت الكرام
تعذبي بغير سباب غلامك
بعدما اقبلت قدامك
بالقهر رعيت ذمامك من غرامك
ضاعت بجفاك الطويل ايامي … يا غرايبي وهيامي
لاش عاقبتني بالظلم بعدما طعتك وانت الظالمة

امولاتي شوفي بعين المحنة في هذ الغلام
افاطمة انت بالحال سليمة
حالتي بجفاك سقيمة
كيف نبقى منسي ديما بلا جريمة
واش انت اليوم سمعك صامي …جاوبي جواب كلامي
بغيتك تصفي ذاك القلب لاين انا عبدك وانت الحاكمة

امولاتي افاطمة تحييني غير بالكلام
ما جاء رسول ما قلت لي كلمة
واش ما في قلبك رحمة
يا اللي صلت بالحكمة وحبك ما
في وسط القلب زاد نار ضرامي … بردي الصهد الحامي
بالوصال والمصال لي في شفتك ذيك العذبية الناسمة

امولاتي امتى نشوف قدك يتمايس كعلام
منه الياس والريحان تعلم
الشعر غسيق مظلم
كغراب عليه مرصم وضياء عم
يلوح من الجبين نوره سامي … به كيزول غتامي
والحواجب نونين معرقين الشفار بغير مدام نايمة

امولاتي عينيك زوج كيسان من عتيق المدام
من ذاق منهم شي يصبح هايم
والعطر في الخد مناعم
ورد عكري تحت صوارم فاح ناسم
والمعطس طير طار به منامي … بين الورود نسامي
والسنان احسن من حب الغمام والجيد غزال خشى من الرما

امولاتي وانا دخيل جيدك جودي لي بالمرام
روض الرضا يفوح علي بنسيم
ساعة نرى وجهك الوسيم
افاطمة قبلي عبد خديم قالت الريم
قبلتك طول الحياة غلامي … لا تظن تبقى ظامي
شق نهدي حتى نهدي كيوس فحضرتك تطفي حرقة الظما

امولاتي خدي نفرشو بالشوق لدوك القدام
ونقولك افاطمة زطمي
يا لي داوتي جسمي
امري بالعز وحكمي ولا تحشمي
ونشوفك يا الباهية قدامي … الرقيب بصره عامي
والحسود في غفلة وانا معاك تحت خيام الليل المخيمة

جات الميلاف راية الهشامي … ناوية تزور رصامي
تلحفت بثياب رفيعة وجات تتمايل كلياسة الناعمة
منين نظرت زينها بنيامي … قلت من صميم غرامي
كان هذي يقضة ولا منام عهدي بالشمس قبيل فالسماء
الساعة لاح نورها في رسامي … كصورة الادامي
والخليلة تضحك حتى تطيح وتقول انا لغزال فاطمة
شكيت لها بليعتي وهيامي … هيبتي في جل مقامي
قلت لها حالي وسلمت خليلتي هي بلي كان عالمة
سال بريق الرحيق يا لوامي … والنوامس والخوامي
غير حزت وقبلت ولا فعلت ما تصبح النفس به نادمة
هاك راوي رقايقي ونظامي … فوق الحرير الشامي
هاك فن قليل مثيلو فجيلنا فاق بالبلاغة التامة
لاهل التسليم تنهيب سلامي … واسمي فطرز ختامي
قول قال ادريس بن علي المالكي سلبتني الغزال فاطمة

Le malhoune est un art ancestral marocain par excellence. Un patrimoine d’une valeur inestimable. C’est un fils du désert, étant donné que ses racines se trouvent au Sahara marocain et qui a plus de quatre siècles d’existence.  Définie comme étant de la poésie populaire illustrant le don et la grande inspiration chez des poètes marocains, avec des paroles dialectales bédouines, la «qcida» est souvent composée de mots en musique et en lettres. Cela va sans dire que  le malhoune fut à l’origine de la création d’un vaste mouvement intellectuel fondé sur la liberté de la pensée et du propos à travers lesquelles des sujets divers et tabous étaient traités sur la base du verbe anodin.  Mais de nos jours, il semblerait que l’on ne s’y intéresse plus comme avant. Son champ d’exercice et de diffusion est un peu réduit.

«Le malhoune n’a pas  la  place qu’il mérite. Les médias, les intellectuels, les chercheurs semblent ne plus s’occuper de cet art. Il n’existe pas  d’émissions dédiées à ce genre musical. De même, on constate que  les festivals et les manifestations qui lui sont consacrés deviennent  de plus en plus rares», regrette-t-il. Outre son absence des médias, le malhoune connaît un ensemble de contraintes. «Ce patrimoine est délaissé par le ministère de la culture. Il ne lui accorde pas d’importance. D’ailleurs, aucune subvention ne lui est réservée».  dira Saïd El Meftahi, Elève de Haj Houcine Toulali.

Sanaa Marahati,  jeune chanteuse du malhoune, est également inquiète de l’avenir de ce genre musical. «Je peux dire que le malhoune est encore vivant grâce à ses mélomanes». De plus, les citateurs de Malhoun sont très peu sollicités par les producteurs de spectacles, ou les festivals. «Aujourd’hui, les organisateurs des festivals cherchent uniquement les voix qui peuvent attirer un grand nombre de publics et qui peuvent créer le buzz», déplore-t-elle. De plus, il est une vérité que les artistes ne peuvent pas vivre uniquement du  Malhoune. Ils sont obligés d’exercer un autre métier.

«Le malhoune est un genre littéraire et toujours objet de régénération
sauf qu’il faut respecter les règles basiques établies par les chyoukh de malhoune»